Hageland Blues & Roots Night #7 Festival Glabbeek - 25-03-2023 reporter: Marcel & photo credits: Elke VDV info organisatie: Hageland Blues & Roots Night © Rootsville 2013

We gaan stilaan richting de festivalmaanden. Persoonlijk heb ik er ondertussen al twee achter de kiezen met Scheldeblues in Vlissingen en Bluezzz Up in Lokeren en het waren al twee geslaagde evenementen.

Naar jaarlijkse gewoonte kunnen we eind maart ook steeds richting te Hageland voor de, altijd fijne, organisatie van Hageland Blues & Roots Night in Glabbeek. Nog niet veel edities gemist de laatste jaren dus trok ik in mijn bluesmobiel richting zaal Glazuur voor een volledig Belgisch programma. Eigenlijk geen weer om er een hond door te jagen maar een echte bluesliefhebber laat dat niet aan zijn hart komen en toen ik ter plaatse aankwam scheen even de zon en werd ik begroet door en prachtige regenboog. Over goede gesternte gesproken.

Hoewel er dit jaar enkel maar Belgische bands op de affiche stonden, hadden tal van muziekliefhebbers de weg naar het Hageland gevonden. Al redelijk wat aanwezigen van in het begin en hun aantal zou gedurende de loop van de avond gestaag groeien.

Eerste naam op de affiche was John Mary Go Around. Voor velen wellicht een onbekende naam, maar ik had de man in 2021 bezig gezien op het More Blues Festival in Zottegem en hij had mij zeker kunnen bekoren. Michel Brasseur is de echte naam van deze zeer goede gitarist. De man gaat echt terug naar de echte roots van de blues met zijn cigar box guitars. Dit solo project kwam tot stand na een reis door het zuiden van de VS, waar hij voor de eerste maal de kans kreeg om op een cigar box te spelen en waar hij ondertussen sinds 2016, mee op de proppen komt.

Jammer dat we van de man zo weinig horen. Pure “return” naar de roots van de blues, en laat dat nu mij dada zijn... De zang van John Mary klinkt ruig en rauw en zijn speelstijl doet denken aan wijlen RL Burnside of Junior Kimborough. John zou de avond vullen tussen de “change overs” op een klein zijdpodium, een nieuwigheid dit jaar. Hij deed voo wat hij gekomen was en serverde knetterende songs als ‘Take A Ride In My Chevy’, ‘Hold Tight’, ‘It’s All Right’, klassiekers als ‘Walking Blues’ of ‘Dust My Broom’ en zelfs een schittrende cover van ‘Sweet Dreams’ van The Eurythmics. Mooi, mooi, mooi…en het publiek kon dit zeker en vast wel smaken.

De tweede naam op de affiche zijn The Fast Food Kings. Deze niet-bijbelse koningen, de echte waren met drie, en deze met vier, brengen pure roots en blues in een mix van eigen songs en leuke covers in de stijl van de T-Birds, James Harman of nog Kim Wilson. Ze dompelen ons onder in “the real stuff” gaande van pure West Coast tot old style Chicago blues…

De band bestaat uit Toon Derison aan de drums, Bart Rico Ulens op gitaar, Marc ‘Rusty’ Thomas aan de bas en last but not least Wim De Geest op de Mississippi saxofoon en vocals. Zelf had ik deze mannen nog niet aan het werk gezien maar had er wel enkel goede dingen van gehoord en die bleken, op het einde van het optreden, alvast niet overdreven te zijn. Na de obligate muzikale intro vertrok de trein aan topsnelheid met ‘Riding In The Moonlight’, ‘Don’t Touch Me’ en ‘This Train’.

Boenk der op! Swingen, shaken en een pak energie stroomden de zaal in. Roffelaar van dienst, Toon, liet zich volledig gaan wat ook kan gezegd worden van Wim aan de harmonica. Stevige stem, die mij wat deed denken aan Country Dick Montana van de Beat Farmers. Het tempo bleef hoog en met ‘I’m Ready’, ‘Howlin’ en ‘It Ain’t Easy’ kwamen we aan het einde van deze stevige en aangename set, waarbij het moeilijk was om de benen stil te houden. Wat beter dan ‘So Long Baby Goodbye’ van The Blasters om af te sluiten. Hopla, laat de fast food maar komen….voor mij nen dubbele Big Whopper astemblief !!!

Terug van weggeweest en als de Fenix uit zijn assen herrezen kregen we Mister Doghouse Sam & His Magnatones. Altijd een boontje gehad voor deze geweldige formatie. Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek veelal van eigen makelij. De Magnatones dat zijn Franky Gomez op drums en Martin Ubaghs op contrabas. Na een tijdje te zijn weggeweest, is het trio sinds vorig jaar “back in full force”, en laten ons terug genieten van een portie puike blues, rhythm ’n blues en roots. Laat maar komen die hap, we waren er volledig klaar voor, ik alleszins.

En of het goed was mensen !!! Wouter is nog niets van zijn pluimen verloren, wel integendeel. Dit was topklasse van het trio, maar ik had niets anders verwacht eigenlijk. Wouter en zijn kornuiten brachten als verwacht een mix van de eerste drie albums van de band maar liet ons weten dat ze bezig zijn met nieuw werk, dat een nieuwe cd op stapel ligt en dat kunnen we in het najaar verwachten. Goed nieuws voor alle fans dus. ‘Met Roll Up My Sleeves’ werd het optreden aangevangen en werd bij deze ook de aanstekelijke toon gezet voor de rest van de gig. Dat werd gevolgd door ‘Lot’s To Do And So Little Time’, ‘Step It Up’ en het onvermijdelijke ‘Knock Knock’. Daar was de Duivel die aan de deur kwam kloppen.

Dit was zeer aanstekelijk mensen. Wouter weet nog steeds zijn publiek op sublieme wijze te bespelen en slingert het betere gitaarwerk de zaal in, hierin bijgestaan door een fantastische ritmesectie met Martin en Franky. Jawaddedadde, dit was genieten geblazen. Niets dan tevereden gezichten om me heen en zo hoorde dat ook. ‘Buttoned Up’, ‘Your Next Move’of ‘Going Mad’ , songs van niveau die ons stillan naar het einde brachten. Dit was echter zonder rekening te houden met het enthousiaste publiek die meer wou en ook , zonder morren meer kreeg en dit ondanks de strikte tijdstabel. Mister Doghouse Sam, you made my day !!!

Voorlaatste band van de avond waren de welbekende The Bluesbones. Ook al zo’n band met redelijk wat kilometers op de bluesteller en een palmares van hier tot in Tokyo. Mochten er  nog mensen zijn welke de band niet kennen….The Bluesbones is een band van 5 gepassioneerde en ervaren muzikanten, die blues/rock spelen met onverminderd gevoel en vaardigheid. Hun originele nummers variëren van bluesrock over mellow en gevoelige bluesballads, swampy slide tot meer heavy rock.

Dit uitgebreide scala aan muziekstijlen heeft de band ondertussen een bonte fanbase opgeleverd. Ondertussen bestaat de band al een aantale jaren uit Nico De Cock (zang), Stef Paglia (Guitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums).

The Bluesbones hebben slechts één doel: “to play blues that gets to your bones” en dat ging vanavond alweer gebeuren. Zoals gewoonlijk  veel fans in de zaal, want de mannen hebben een uitgebreide fanbase gelijk ze zeggen. ‘Saved By the Blues’ opende de debatten waar alweer de imposante stem van Nico opviel alsook het stevige vingerwerk van Edwin op de hammond. ‘Find Me A Woman’, het knappe ‘She’s Got The Devil In Her’ of ‘Romance For Rent’ knalden door de geluids installatie. Ondertussen werd het ritme zeer strak gehouden door de man aan de bas en de roffelaar van dienst, terwijl stringbender Stef Paglia alweer zijn uitzonderlijk talent kon laten bewonderen.

Denk wat je wil, maar die man is een geweldige gitarist, no doubt about that. Na ‘Witchdoctor’ nodigde Nico iedereen uit voor de voorstelling van de nieuwste schijf op 08 april aanstaande en kregen we alvast een voorsmaakje met ‘Chain Gang’, nou als dat een voorbode is, dan ben ik wel benieuwd naar het vervolg. Knappe song mijn gedacht. Afgesloten werd met ‘Devil’s Bride’; nummer waar iedereen nog eens zijn kunde kon bovenhalen. Hoewel de MC van dienst hamerde op het “tijdsgebrek” (hoewel ze nog ruimschoots binnen de marge zaten) bleef het publiek uit volle borst om meer roepen. En meer kregen we ook met een schitterende versie van ‘Whiskey Drinkin Woman’, waarna het doek viel over een, alweer topoptreden, van de Bluesbones.

Als afsluiter van deze editie had men gekozen voor een echte partyband. Hoewel “band” de lading niet echt dekt want ze zijn slechts met twee maar zijn een volledig orkest waardig. Ik heb het hier over THR ofte Thomas Henry Rockestra. Dit is het project van Tom van de Reydt en Henk van der Sypt. Een bluesrock duo met ballen en op speed. Iedereen die deze twee al aan het werk heft gezien, weet waar ze zich kunnen aan verwachten. Covers met meer dan een eigen twist, stevig en met veel adrenaline gespeeld en ideaal om de dag in schoonheid en al fuivend af te sluiten.

Ik denk dat op een gegeven ogenblik iemand van de organistaie wat munten in een jukebox had gestoken, want we vertrokken voor een tijdje hits uit vervlogen tijden te beginnen met ‘Up Aroud  The Band’ van CCR, ‘American Woman’, ‘Bad Case of Loving You’, ‘Paranoid’ en ga zo maar verder , de collectie van deze twee toppers is eindeloos en de mannen vullen elkaar perfect aan, Tom op gitaar en Henk op al de rest, met gebruik van handen en voeten. Party boys and girls!!!

Voor ondergetekende werd het dan wel eens tijd om richting de Vloanders af te reizen want er dienden nog redelijk wat kilometers te worden afgemaald en de nacht zou kort zijn, nu we overstapten naar het zomeruur.

Dit was een zeer fijne editie, waar alvast het tijdschema goed in het oog werd gehouden. Knappe organisatie want alles verliep perfect in mijn ogen, waarvoor een dikke pluim op de hoed van de organsisatie en de grootste pluium krijgen ze omdat alweer werd bewezen dat je een goed festival kan organiseren met enkel maar te vissen in de Belgische vijvers. Chapeau mannen en tot noste joar!!!!

Marcel